...Τελικά, ο κατηραμένος κόνικλος, (το βρομερό και τρισάθλιο κουνέλι δηλαδή), που μπορεί και να είναι και διαφορετικά αγριοκούνελα εδώ που τα λέμε, είναι ή παιδεραστής ή μάνα !!!
Καμιά δεκαριά μέρες πριν, πρωί πρωί με την Αυγούλα μας έσκασε μύτη με πέντε τζόβενα με ουρίτσα φουντωτή και στρώθηκαν στο φαΐ !!! Γέμισε η αυλή κουνέλι και κακό, άρχισαν να παίζουν και κυνηγητό (το κρυφτό μάλλον δεν το ξέρουν τα Αμερικανοκουνελάκια, ή δεν τους το ΄μαθε ακόμα η μαμά τους ή ο παιδεραστής τέλος πάντων). Και πάνω στο κυνήγι έσκασε το ένα πέμπτο πάνω στην τζαμαρία του υπνοδωματίου!!!! Εκεί έπρεπε να είστε να δείτε αφτιά να κατσιάζουν πάνω στο τζάμι, την μύτη χαλκομανία που άφησε ένα υγρό σημαδάκι στο τζάμι, και δυο μάτια γεμάτα έκπληξη “Oooops ! What the Hell??!!”. Φυσικά η σκέψη σε άπταιστα Αμερικάνικα, διότι ένα καθώς πρέπει λαγούδι Αμερικής σκέφτεται, μιλάει, και κυρίως πράττει σαν Αμερικάνικο λαγούδι, σιγά μην μάθει Ελληνικά. Άλλωστε οι Αμερικανοί λαγουδογονείς δεν πάνε τα παιδιά τους να μάθουν ξένες γλώσσες, έτσι κι αλλιώς ο υπόλοιπος πλανήτης είναι γεμάτος @#$&^%*@$ (αυτολογοκρισία) που μαθαίνουν Αγγλικά... “Ωχ!!!” σκέφτηκα, “το να ξεκολλάς ένα λαγούδι-πτώμα χαράματα από την τζαμαρία σου είναι καθαρά αντρική δουλιά” και σκούντηξα να ξυπνήσω τον άντρα μου που καθόλου δεν είχε ταραχτεί ο ύπνος του από το ατυχές γεγονός ενός λαγουδοθανάτου στην αυλή μας. Προφανώς είναι καθημερινό φαινόμενο μια λαγουδοαυτοκτονία στο τζάμι της μπαλκονόπορτας σου τα άγρια χαράματα εδώ εις τας Αμερικάς, την Γην της Επαγγελίας. Παράλληλα υπολόγισα το μέγεθος του λαγουδιού με τάσεις αυτοκτονίας και νοερά έτρεξα στην κουζίνα να μετρήσω αν τα κρεμμύδια ήταν αρκετά για ένα λαγουδοστιφάδο... Νομίζω ότι αυτό είναι καταγεγραμμένο σαν λαϊκή ρήση «ο θάνατός σου - η ζωή μου», αν και στην περίπτωσή μας «ο θάνατός σου - το φαΐ μου» θα ταίριαζε σαφώς καλύτερα!!!...
Δεν ξέρω αν ήταν το μούγκρισμα του συζύγου μου “What the f@@@ (ξαναπάλι αυτολογοκρισία) do you f@@@@@@ (ματά-ξαναπάλι αυτολογοκρισία) want now?” Δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως την Αμερικανική τάση προσκόλλησης στην f-word, αν και πιθανολογώ ότι την κύρια ευθύνη έχει η έλλειψη του εκφραστικού πλούτου της Αγγλικής... Ω ναι !!! Δυστυχώς ο σύζυγος μου είναι Αμερικανός και πλήρως αδαής της Ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε και οι Αμερικανοί ανθρωπογονείς όπως και οι Αμερικανοί λαγουδογονείς αμελούν την μόρφωση των Αμερικανοπαίδων.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω και την έλλειψη καλής διάθεσης από την πλευρά του όταν ο αγκώνας μου μπήγεται βαθιά στο πλευρό του κάθε φορά που εκείνος κοιμάται και εγώ αφού παρακολουθήσω με ευλάβεια και τα έξι τοπικά τηλεοπτικά κανάλια με συνεχές ζάπινγκ και στριφογυρίσω τουλάχιστον δέκα φορές από το ένα πλευρό στο άλλο και με τακτικές εναλλαγές στο μπρούμυτα και το ανάσκελα, αισθανθώ ότι θέλω να μοιραστώ τις αϋπνίες μου με το έτερο ήμισυ μου!!!
Δεν ξέρω αν ήταν μια πρόσκαιρη λιποθυμία. Ίσως η ψυχή του λαγουδιού την ώρα που πήγαινε να συναντήσει τον Δημιουργό του να πέρασε από την κουζίνα και να είδε τα κρεμμύδια να ετοιμάζονται να χορέψουν στον ρυθμό του “you can leave your hat on” και να επαναστάτησε στον ρυθμό του Παπακωνσταντινικού “όχι δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη”....
Ο μικρός λαγούδης κουνήθηκε στην αρχή ανεπαίσθητα... Τα μακριά αυτάκια ακόμα κατσιασμένα... το δεξί βλέφαρο πετάρισε μια δυο φορές αργά και μετά άνοιξε διάπλατα!!! Κι ύστερα το αριστερό μονομιάς... Είμαι σίγουρη ότι διάβασα στα δυο ματάκια “Oh f@@@ (τελικά η αυτολογοκρισία ίσως να είναι και ο πιθανός λόγος της μόνιμης αϋπνίας μου, μήπως επί τέλους πρέπει να εγκλιματίζομαι και να αρχίσω να χρησιμοποιώ την f-word?), what the Hell was that?”
Και μετά τα δυο ματάκια ζωντάνεψαν κι άστραψαν. Έτσι όπως αστράφτουν τα μάτια των μικρών ανθρώπων κάθε φορά που έχουν κάνει σκανταλιά. Λίγο ντροπιασμένα με το πάθημά τους, λίγο χαμένα από την καινούρια εμπειρία, και με πολύ αγάπη για ζωή, που την ρουφάνε σαν μεθυστικό ποτό με όλες τις αισθήσεις τους.
Οι αφτάρες του λαγούδη ξετυλίχτηκαν σαν κεραίες στον αέρα. Για δευτερόλεπτα με κοίταξε στα μάτια με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο, τον άκουσα σχεδόν να γελάει με ένα γέλιο ανέμελο “χαχαχα!!! Τι ήταν αυτό ρε!!!” και καθόλου δεν με παραξένεψε το γεγονός ότι ο Αμερικανός μικρός λαγούδης μιλούσε Ελληνικά. Ίσως γιατί τα ζώα μιλούν μόνο μια γλώσσα, την γλώσσα της ψυχής, κι αυτή την καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι, και δεν χρειάζεται οι ανθρωπογονείς να σε τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο Δευτέρα – Τετάρτη απόγευμα η μαμά, Παρασκευή απόγευμα ο μπαμπάς που φεύγει απ΄ την δουλιά νωρίτερα στα κλεφτά γιατί η μαμά έχει να πάει την αδελφή σου στο κολυμβητήριο... Αυτά είναι «ιδιαίτερα» στο σπίτι, και κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι της αυλής και παίζουν και γελάνε και παρατηρούν τα μυρμήγκια στην ουρά το ένα πίσω απ τ΄ άλλο σαν Άγγλοι που περιμένουν το κόκκινο διώροφο λεωφορείο στην Trafalgar Square. Και προσπαθούν όλοι μαζί γονείς και παιδιά να μιμηθούν την γρήγορη κίνηση των φτερών της μέλισσας λίγο πριν ακουμπίσουν τα πόδια της στην άκρη του λουλουδιού, τι κι αν φανεί αστείο στην μέλισσα πόσο άκομψα «πετούν» οι άνθρωποι; Είναι «ιδιαίτερα» στο σπίτι, στην αυλή, γύρω από το τραπέζι, παίζοντας κρυφτό πίσω απ την κληματαριά που φύτρωσε όταν ο μπαμπάς έφτυνε τα κουκούτσια απ΄ το σταφύλι χρόνια πριν γεννηθείς εσύ ή ο μεγαλύτερος αδελφός σου, τότε που ακόμα ο μπαμπάς κι η μαμά είχαν χρόνο να μιλήσουν και δεν άφηναν βιαστικά σημειώματα με κεφαλαία στο ψυγείο “σειρά σου να πας στο σουπερμάρκετ, ΨΩΜΙ, ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ, ΝΤΟΜΑΤΕΣ”. Κάποια «ιδιαίτερα» που θα θυμάσαι για πάντα όταν δεν θα ΄σαι πια παιδάκι, «ιδιαίτερα» που θα έχουν την γεύση του καρπουζιού στο στόμα και το χρώμα το κόκκινο του ήλιου λίγο πριν δύσει. Όλα αυτά τότε όταν θα είσαι πολύ μεγάλος πια και ίσως χαμογελάς τρυφερά σαν θα θυμάσαι γιατί ποτέ δεν σου απάντησαν που πάει ο ήλιος να κοιμηθεί κι αν καίει το κρεβάτι του τόσο ζεστός που είναι ή τον βάζει κάθε βράδυ η μαμά του να κάνει μπάνιο πριν κοιμηθεί...
Ο μικρός λαγούδης έκανε μια τούμπα κατρακύλησε από το τσιμέντο μπροστά από την μπαλκονόπορτα του υπνοδωματίου στο χώμα της αυλής, και ρίχτηκε σαν μανιασμένος στο παιχνίδι με τα άλλα λαγούδια. Ούτε γύρισε να μου ρίξει έστω και μια ματιά όσες ώρες στεκόμουν και τον θαύμαζα μέσα από το τζάμι... Ο λαγούδης μου ήταν ο πιο ζωηρός και παιχνιδιάρης της λαγουδοπαρέας, ο μοναδικός με το καρούμπαλο-παράσημο ανάμεσα στις αφτάρες του. Τα ζωντανά του Θεού που δεν γνωρίζουν την έννοια της ιδιοκτησίας και του φράχτη έπαιξαν, έφαγαν ότι φτωχικό χορτάρι βρήκαν μέχρι που χόρτασαν, ήπιαν νερό από μια γούρνα στην αυλή κι ύστερα έφυγαν...
Το ίδιο βράδυ άρχισαν οι μουσώνες και οι αγέρηδες έριξαν ένα κομμάτι του φράχτη της αυλής μας. Το πρωί ο άνδρας μου το κάρφωσε στην θέση του με καινούρια αστραφτερά καρφιά και είπε πως μόνο ο Θεός θα ξανάριχνε τον φράχτη. Το άλλο πρωί ο φράχτης ήταν πεσμένος και πάλι.... Δεν τον πειράξαμε ξανά, έμεινε εκεί και μόλις αρχίζει και σκοτεινιάζει βλέπουμε απ΄ το κενό που άφησε ο φράχτης που σαπίζει στο χώμα, ένα ένα τα φώτα της πόλης στην κοιλάδα να ανάβουν. Το κενό στον φράχτη, η πόρτα που άνοιξε ο Θεός για τα πλάσματά του που ήταν εδώ πριν από μας και που μας επέτρεψαν να το κάνουμε και δικό μας σπίτι.... Για κάνα δυο μέρες ξεχώριζα τον λαγούδη μου απ΄ το καρούμπαλο κοντά στο αριστερό αφτί πάνω από το μάτι. Μετά του έμεινε μόνο το μάθημα και έγινε ίδιος με τα άλλα λαγούδια της λαγουδοπαρέας. Είναι πια αδύνατον να τον ξεχωρίσω ίσως γιατί όλα τα αγριοκούνελα που έρχονται και τρώνε το χορτάρι της αυλής και πίνουν το νερό από την παλιά κατσαρόλα που χώσαμε στην γή και την γεμίζουμε νερό κάθε μέρα, μας καλημερίζουν με το πρώτο φως και τρέχουν βιαστικά στα λαγούμια τους καληνυχτίζοντας όταν η μαμά του αρχίζει να μαλώνει τον ήλιο “γρήγορα, μπάνιο και ύπνο”...
Αφιερωμένο στον Ανδρέα, -αγαπημένο καμάρι του Στάικου και της Μαριέττας.
15/7/2004
Καμιά δεκαριά μέρες πριν, πρωί πρωί με την Αυγούλα μας έσκασε μύτη με πέντε τζόβενα με ουρίτσα φουντωτή και στρώθηκαν στο φαΐ !!! Γέμισε η αυλή κουνέλι και κακό, άρχισαν να παίζουν και κυνηγητό (το κρυφτό μάλλον δεν το ξέρουν τα Αμερικανοκουνελάκια, ή δεν τους το ΄μαθε ακόμα η μαμά τους ή ο παιδεραστής τέλος πάντων). Και πάνω στο κυνήγι έσκασε το ένα πέμπτο πάνω στην τζαμαρία του υπνοδωματίου!!!! Εκεί έπρεπε να είστε να δείτε αφτιά να κατσιάζουν πάνω στο τζάμι, την μύτη χαλκομανία που άφησε ένα υγρό σημαδάκι στο τζάμι, και δυο μάτια γεμάτα έκπληξη “Oooops ! What the Hell??!!”. Φυσικά η σκέψη σε άπταιστα Αμερικάνικα, διότι ένα καθώς πρέπει λαγούδι Αμερικής σκέφτεται, μιλάει, και κυρίως πράττει σαν Αμερικάνικο λαγούδι, σιγά μην μάθει Ελληνικά. Άλλωστε οι Αμερικανοί λαγουδογονείς δεν πάνε τα παιδιά τους να μάθουν ξένες γλώσσες, έτσι κι αλλιώς ο υπόλοιπος πλανήτης είναι γεμάτος @#$&^%*@$ (αυτολογοκρισία) που μαθαίνουν Αγγλικά... “Ωχ!!!” σκέφτηκα, “το να ξεκολλάς ένα λαγούδι-πτώμα χαράματα από την τζαμαρία σου είναι καθαρά αντρική δουλιά” και σκούντηξα να ξυπνήσω τον άντρα μου που καθόλου δεν είχε ταραχτεί ο ύπνος του από το ατυχές γεγονός ενός λαγουδοθανάτου στην αυλή μας. Προφανώς είναι καθημερινό φαινόμενο μια λαγουδοαυτοκτονία στο τζάμι της μπαλκονόπορτας σου τα άγρια χαράματα εδώ εις τας Αμερικάς, την Γην της Επαγγελίας. Παράλληλα υπολόγισα το μέγεθος του λαγουδιού με τάσεις αυτοκτονίας και νοερά έτρεξα στην κουζίνα να μετρήσω αν τα κρεμμύδια ήταν αρκετά για ένα λαγουδοστιφάδο... Νομίζω ότι αυτό είναι καταγεγραμμένο σαν λαϊκή ρήση «ο θάνατός σου - η ζωή μου», αν και στην περίπτωσή μας «ο θάνατός σου - το φαΐ μου» θα ταίριαζε σαφώς καλύτερα!!!...
Δεν ξέρω αν ήταν το μούγκρισμα του συζύγου μου “What the f@@@ (ξαναπάλι αυτολογοκρισία) do you f@@@@@@ (ματά-ξαναπάλι αυτολογοκρισία) want now?” Δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως την Αμερικανική τάση προσκόλλησης στην f-word, αν και πιθανολογώ ότι την κύρια ευθύνη έχει η έλλειψη του εκφραστικού πλούτου της Αγγλικής... Ω ναι !!! Δυστυχώς ο σύζυγος μου είναι Αμερικανός και πλήρως αδαής της Ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε και οι Αμερικανοί ανθρωπογονείς όπως και οι Αμερικανοί λαγουδογονείς αμελούν την μόρφωση των Αμερικανοπαίδων.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω και την έλλειψη καλής διάθεσης από την πλευρά του όταν ο αγκώνας μου μπήγεται βαθιά στο πλευρό του κάθε φορά που εκείνος κοιμάται και εγώ αφού παρακολουθήσω με ευλάβεια και τα έξι τοπικά τηλεοπτικά κανάλια με συνεχές ζάπινγκ και στριφογυρίσω τουλάχιστον δέκα φορές από το ένα πλευρό στο άλλο και με τακτικές εναλλαγές στο μπρούμυτα και το ανάσκελα, αισθανθώ ότι θέλω να μοιραστώ τις αϋπνίες μου με το έτερο ήμισυ μου!!!
Δεν ξέρω αν ήταν μια πρόσκαιρη λιποθυμία. Ίσως η ψυχή του λαγουδιού την ώρα που πήγαινε να συναντήσει τον Δημιουργό του να πέρασε από την κουζίνα και να είδε τα κρεμμύδια να ετοιμάζονται να χορέψουν στον ρυθμό του “you can leave your hat on” και να επαναστάτησε στον ρυθμό του Παπακωνσταντινικού “όχι δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη”....
Ο μικρός λαγούδης κουνήθηκε στην αρχή ανεπαίσθητα... Τα μακριά αυτάκια ακόμα κατσιασμένα... το δεξί βλέφαρο πετάρισε μια δυο φορές αργά και μετά άνοιξε διάπλατα!!! Κι ύστερα το αριστερό μονομιάς... Είμαι σίγουρη ότι διάβασα στα δυο ματάκια “Oh f@@@ (τελικά η αυτολογοκρισία ίσως να είναι και ο πιθανός λόγος της μόνιμης αϋπνίας μου, μήπως επί τέλους πρέπει να εγκλιματίζομαι και να αρχίσω να χρησιμοποιώ την f-word?), what the Hell was that?”
Και μετά τα δυο ματάκια ζωντάνεψαν κι άστραψαν. Έτσι όπως αστράφτουν τα μάτια των μικρών ανθρώπων κάθε φορά που έχουν κάνει σκανταλιά. Λίγο ντροπιασμένα με το πάθημά τους, λίγο χαμένα από την καινούρια εμπειρία, και με πολύ αγάπη για ζωή, που την ρουφάνε σαν μεθυστικό ποτό με όλες τις αισθήσεις τους.
Οι αφτάρες του λαγούδη ξετυλίχτηκαν σαν κεραίες στον αέρα. Για δευτερόλεπτα με κοίταξε στα μάτια με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο, τον άκουσα σχεδόν να γελάει με ένα γέλιο ανέμελο “χαχαχα!!! Τι ήταν αυτό ρε!!!” και καθόλου δεν με παραξένεψε το γεγονός ότι ο Αμερικανός μικρός λαγούδης μιλούσε Ελληνικά. Ίσως γιατί τα ζώα μιλούν μόνο μια γλώσσα, την γλώσσα της ψυχής, κι αυτή την καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι, και δεν χρειάζεται οι ανθρωπογονείς να σε τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο Δευτέρα – Τετάρτη απόγευμα η μαμά, Παρασκευή απόγευμα ο μπαμπάς που φεύγει απ΄ την δουλιά νωρίτερα στα κλεφτά γιατί η μαμά έχει να πάει την αδελφή σου στο κολυμβητήριο... Αυτά είναι «ιδιαίτερα» στο σπίτι, και κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι της αυλής και παίζουν και γελάνε και παρατηρούν τα μυρμήγκια στην ουρά το ένα πίσω απ τ΄ άλλο σαν Άγγλοι που περιμένουν το κόκκινο διώροφο λεωφορείο στην Trafalgar Square. Και προσπαθούν όλοι μαζί γονείς και παιδιά να μιμηθούν την γρήγορη κίνηση των φτερών της μέλισσας λίγο πριν ακουμπίσουν τα πόδια της στην άκρη του λουλουδιού, τι κι αν φανεί αστείο στην μέλισσα πόσο άκομψα «πετούν» οι άνθρωποι; Είναι «ιδιαίτερα» στο σπίτι, στην αυλή, γύρω από το τραπέζι, παίζοντας κρυφτό πίσω απ την κληματαριά που φύτρωσε όταν ο μπαμπάς έφτυνε τα κουκούτσια απ΄ το σταφύλι χρόνια πριν γεννηθείς εσύ ή ο μεγαλύτερος αδελφός σου, τότε που ακόμα ο μπαμπάς κι η μαμά είχαν χρόνο να μιλήσουν και δεν άφηναν βιαστικά σημειώματα με κεφαλαία στο ψυγείο “σειρά σου να πας στο σουπερμάρκετ, ΨΩΜΙ, ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ, ΝΤΟΜΑΤΕΣ”. Κάποια «ιδιαίτερα» που θα θυμάσαι για πάντα όταν δεν θα ΄σαι πια παιδάκι, «ιδιαίτερα» που θα έχουν την γεύση του καρπουζιού στο στόμα και το χρώμα το κόκκινο του ήλιου λίγο πριν δύσει. Όλα αυτά τότε όταν θα είσαι πολύ μεγάλος πια και ίσως χαμογελάς τρυφερά σαν θα θυμάσαι γιατί ποτέ δεν σου απάντησαν που πάει ο ήλιος να κοιμηθεί κι αν καίει το κρεβάτι του τόσο ζεστός που είναι ή τον βάζει κάθε βράδυ η μαμά του να κάνει μπάνιο πριν κοιμηθεί...
Ο μικρός λαγούδης έκανε μια τούμπα κατρακύλησε από το τσιμέντο μπροστά από την μπαλκονόπορτα του υπνοδωματίου στο χώμα της αυλής, και ρίχτηκε σαν μανιασμένος στο παιχνίδι με τα άλλα λαγούδια. Ούτε γύρισε να μου ρίξει έστω και μια ματιά όσες ώρες στεκόμουν και τον θαύμαζα μέσα από το τζάμι... Ο λαγούδης μου ήταν ο πιο ζωηρός και παιχνιδιάρης της λαγουδοπαρέας, ο μοναδικός με το καρούμπαλο-παράσημο ανάμεσα στις αφτάρες του. Τα ζωντανά του Θεού που δεν γνωρίζουν την έννοια της ιδιοκτησίας και του φράχτη έπαιξαν, έφαγαν ότι φτωχικό χορτάρι βρήκαν μέχρι που χόρτασαν, ήπιαν νερό από μια γούρνα στην αυλή κι ύστερα έφυγαν...
Το ίδιο βράδυ άρχισαν οι μουσώνες και οι αγέρηδες έριξαν ένα κομμάτι του φράχτη της αυλής μας. Το πρωί ο άνδρας μου το κάρφωσε στην θέση του με καινούρια αστραφτερά καρφιά και είπε πως μόνο ο Θεός θα ξανάριχνε τον φράχτη. Το άλλο πρωί ο φράχτης ήταν πεσμένος και πάλι.... Δεν τον πειράξαμε ξανά, έμεινε εκεί και μόλις αρχίζει και σκοτεινιάζει βλέπουμε απ΄ το κενό που άφησε ο φράχτης που σαπίζει στο χώμα, ένα ένα τα φώτα της πόλης στην κοιλάδα να ανάβουν. Το κενό στον φράχτη, η πόρτα που άνοιξε ο Θεός για τα πλάσματά του που ήταν εδώ πριν από μας και που μας επέτρεψαν να το κάνουμε και δικό μας σπίτι.... Για κάνα δυο μέρες ξεχώριζα τον λαγούδη μου απ΄ το καρούμπαλο κοντά στο αριστερό αφτί πάνω από το μάτι. Μετά του έμεινε μόνο το μάθημα και έγινε ίδιος με τα άλλα λαγούδια της λαγουδοπαρέας. Είναι πια αδύνατον να τον ξεχωρίσω ίσως γιατί όλα τα αγριοκούνελα που έρχονται και τρώνε το χορτάρι της αυλής και πίνουν το νερό από την παλιά κατσαρόλα που χώσαμε στην γή και την γεμίζουμε νερό κάθε μέρα, μας καλημερίζουν με το πρώτο φως και τρέχουν βιαστικά στα λαγούμια τους καληνυχτίζοντας όταν η μαμά του αρχίζει να μαλώνει τον ήλιο “γρήγορα, μπάνιο και ύπνο”...
Αφιερωμένο στον Ανδρέα, -αγαπημένο καμάρι του Στάικου και της Μαριέττας.
15/7/2004
